لسان الغیب حافظ یکی از بزرگترین شاعران پارسی‌گویست که با مهارتی کم‌نظیر در غزل‌های عالی خود افکار دقیق عرفانی و حکمی و غنایی را با الفاظ برگزیده‌ی منتخب همراه کرد و از این راه شاهکارهای جاویدان بی‌بَدیلی در ادب پارسی بوجود آورد. ولادت او در اواسط نیمه‌ی اوّل قرن هشتم هجری (= اواسط نیمه‌ی اوّل قرن چهاردهم میلادی) در شیراز اتّفاق افتاد و در همان شهر تحصیلاتش در علوم ادبی و شرعی و سیر در مقامات عرفانی گذشته است...
و به علّت آمن که قرآن را از بر داشت حافظ تخلّص کرد. زندگانیش با خدمات دیوانی در نزد پادشاهان اینجو و آل مظفّر پارس همراه با تا به سال 791 هجری (= 1389 میلادی) در شیراز درگذشت. دیوان اشعار او متضمّن چند قصیده، غزل‌ها، مثنوی ساقی‌نامه و مثنوی دیگری به بحر هزج مسدّس و قطعه‌ها و ترانه هاست.
اهمّیّت او در آن است که توانست مضامین عرفانی و عشقی را به نحوی درهم آمیزد که از دو شیوه‌ی غزل عارفانه و عاشقانه سبک واحد جدیدی به وجود آورد. این شاعر استاد افکار خود را با الفاظ بسیار زیبا و با توجّه به صنایع لفظی بیان کرده و بر اثر قدرت فراوان خود در سخنوری غالباً مضامین عالی و معانی بسیار در ابیات کوتاه گنجانیده است. ترکیباتی که حافظ در اشعار خود آورده غالباً تازه و بدیع و بی‌سابقه است و حافظ در ساختن این ترکیبات نهایت قدرت و کمال ذوق و لطف خود را نشان داده است و کمتر شاعری را از این حیث می‌توان با او مقایسه کرد. معانی عرفانی و حکمی حافظ اگر چه تازه نیست لیکن چون با احساسات لطیف و آگاه با هیجانات شدید روحی او آمیخته شده جلایی خاص یافته است. به هر حال غزل حافظ از جمله نمونه‌های بسیار خوب فارسی‌ست.
بیوگرافی شعرا و نویسندگان - تبیان